Is de PFAS-problematiek kritieker dan de stikstofcrisis?
Source: BCM Academy
We zijn nog druk in gesprek over stikstof en de volgende discussie komt alweer opwaaien. Door de nieuwe normering van PFAS hebben baggeraars, grondverkopers, hoveniers en de bouw- en transportsector een groot probleem.
Waar vinden we PFAS
In de jaren zestig werd al gesproken over PFAS: een verzameling van zo’n 6000 moeilijk afbreekbare chemische stoffen. Destijds werden deze stoffen geroemd om de water- en vuilafstotende kwaliteiten. Tegenwoordig worden ze beschouwd als een bedreiging voor de volksgezondheid.
En dat terwijl PFAS tegenwoordig onderdeel is van alledaagse producten als schoonmaakmiddelen, regenjassen en zelfs de antiaanbaklaag van onze pannen. Inmiddels zijn ook veel van deze stoffen terug te vinden in bijvoorbeeld de Nederlandse grond.
Strengere regelgeving
Wegens de gezondheidsrisico’s is het niet heel vreemd dat ervoor is gekozen om de regels aan te scherpen. De nieuwe normering blijkt echter problematisch. Een kilo droge grond mag maximaal 0,1 kilogram PFAS bevatten, maar deze norm wordt nauwelijks behaald. Als gevolg worden vele werkzaamheden stilgelegd wegens ‘besmette grond’. Waar deze besmette grond vervolgens naartoe moet, is vooralsnog onduidelijk. Vooral voor de bouw betekent dit een groter probleem dan de stikstofcrisis.
Projecten liggen stil, er kan niet vooruit gepland worden en er worden miljoenen aan omzet misgelopen. Bouwbedrijven lijden al flink onder de stikstofcrisis: deze maakt het onmogelijk om projecten uit te voeren nabij een beschermd natuurgebied. De PFAS-problematiek gaat echter een stuk verder. Niet alleen projecten zonder vergunning, maar ook projecten die al bezig zijn of gepland staan komen hierdoor in gevaar.
Het probleem aanpakken bij de kern
De PFAS-problematiek wordt door menig kenner omschreven als ‘dweilen met de kraan open’. De bouwbedrijven hebben veel last van de aanwezige stoffen, terwijl deze van elders afkomstig zijn. Bedrijven mogen nog altijd PFAS-producten produceren, terwijl deze stoffen uiteindelijk niet in het drinkwater terecht mogen komen. Wordt de regelgeving binnen het verkeerde deel van de keten toegepast?